Nemanja Matić wziął udział w sesji pytań zadawanych przez fanów Manchesteru United. Serbski pomocnik odniósł się do wielu zróżnicowanych tematów.
33-letni piłkarz odpowiadając na pytania fanów, poruszył m.in. wątek gry na pozycji cofniętego pomocnika, swojej rodziny, licencji trenerskich oraz najtrudniejszych rywali. Znalazło się nawet miejsce na kilka żartów w stronę kolegów z drużyny, szczególnie w kierunku Paula Pogby.
Q&A Z NEMANJĄ MATICIEM:
Nosisz koszulkę z nr. 31. Czy to dla ciebie wyjątkowa liczba?
– Tak, to wyjątkowy numer, ponieważ wybrał go mój syn. Pamiętam, kiedy w parku grałem z nim piłkę. Wylosowaliśmy trzy numery, spośród których musiał wybrać. Zdecydował się na 31 i to z tego względu jest to wyjątkowy numer.
Strzeliłeś w swojej karierze kilka wspaniałych goli. Jaki sposób na zdobycie bramki byłby dla ciebie wymarzonym? Strzał z dystansu, przewrotka czy indywidualny rajd?
– Mówiąc szczerze, nie strzelam w swojej karierze zbyt wielu goli, ale być może zdobyłem około 10 ładnych bramek. Kiedyś udało mi się umieścić piłkę w siatce po strzale z przewrotką. Zrobiłem to w narodowych barwach przeciwko Portugalii. Z dystansu natomiast strzeliłem na Wembley w półfinale FA Cup, kiedy grałem dla Chelsea. Na myśl przychodzi mi również uderzenie przeciwko Crystal Palace w ostatniej minucie meczu. To gole, o których marzysz.
Opisz tego cudownego gola przeciwko Crystal Palace jednym słowem.
– Cóż.. Po prostu zdumiewający!
Jakiego gola nigdy nie zapomnisz?
– Znalazłoby się kilka. Ten przeciwko Crystal Palace w ostatniej minucie, półfinał FA Cup z Tottenhamem oraz bramka w derbach Portugalii pomiędzy Benfiką a FC Porto.
Która z cech jest najważniejsza u defensywnego pomocnika?
– Wydaje mi się, że koncentracja. Należy ustawiać się w odpowiednim miejscu, pokrywać właściwe przestrzenie w idealnym momencie. Trzeba radzić sobie z takimi sytuacjami. Trzeba również posiadać zdolność czytania gry.
Kto jest najtrudniejszym rywalem, z którym się mierzyłeś?
– Prawdopodobnie Yaya Toure, kiedy grał dla Manchesteru City. Był bardzo dobrym piłkarzem u szczytu formy – prawdopodobnie jednym z najlepszych w Premier League i jednym z najlepszych pomocników na świecie w tamtym czasie. Podobała mi się gra przeciwko niemu. Zawsze utrudniał mi życie i należało prezentować najwyższy poziom, aby mu sprostać.
Wszyscy chłopcy wydaja się mieć jakieś pseudonimy. Czy ty również taki posiadasz?
– Mówią na mnie “Wilk”, ale nie wiem dlaczego. Musicie zapytać ich. Mówią, że zawsze znajdę sposób, aby wygrać na treningu. Zazwyczaj twierdzą, że oszukuję. Wilki nigdy nie oszukują!
Jakie jest najbardziej relaksujące miejsce, które odwiedziłeś?
– Zawsze był to mój dom w Serbii. Nie wiem dlaczego, ale może dlatego że się tam urodziłem i stamtąd pochodzę. Tam czuję się najlepiej.
Na jakiej pozycji grałeś jako dziecko?
– Grałem tuż za napastnikiem, więc byłem rozgrywającym. Byłem niski, niższy niż teraz. Dużo niższy! Miałem wspaniałą technikę i strzelałem mnóstwo goli oraz zaliczałem wiele asyst.
Jak wpływasz na szatnię i w jaki sposób pomagasz nowo wprowadzonym piłkarzom?
– Myślę, że łatwo jest zaadaptować się w naszej szatni. Zawsze uprzejmie witamy wszystkich od ich pierwszej minuty w klubie. Mamy wielu zawodników, którzy pochodzą z zagranicy oraz wielu Anglików, więc jeśli pochodzisz z jakiejkolwiek części świata, zawsze znajdzie się ktoś, kto pomoże ci z językiem. Wszyscy są szczęśliwi, gdy widzą nowych graczy i chętnie im pomogą.
Czy rozmawiałeś z Nemanją Vidiciem, zanim dołączyłeś do Manchesteru United?
– Tak, oczywiście. Rozmawiałem z nim i zawsze udzielał mi dobrych wskazówek w związku z klubem. To wielka legenda. Rozmawiałem z nim kilka miesięcy temu. Ma pozytywne nastawienie. Wspiera nas i jest prawdziwym dżentelmenem. Jestem szczęśliwy, że mogę się z nim przyjaźnić.
Czy dawał ci jakieś wskazówki, jakie miejsca odwiedzić, czy chodziło wyłącznie o futbol?
– Mówiąc szczerze, mam wrażenie, że on nigdzie nie wychodził, kiedy tu grał. Był skoncentrowany na futbolu, tak jak ja jestem. Tak jak ja ma też trójkę dzieci, co oznacza, że musiał wozić je do szkoły, na treningi itd. Wtedy nie masz zbyt wiele czasu na zwiedzanie.
Kto był twoim ulubionym piłkarzem i kto sprawił, że zainteresowałeś się piłką nożną?
– Kiedy byłem dzieckiem, moim ulubionym zawodnikiem był Zinedine Zidane. Jako dziecko grałem na podobnej pozycji, więc był moim idolem. To jeden z najlepszych piłkarzy w historii. Mój ojciec był piłkarzem i zazwyczaj oglądałem, jak grał w piłkę. Chciałem być jak on. Wciąż uważa, że grał lepiej niż ja, ale to inna historia!
Na jakim poziomie grał?
– Najlepszy klub, w jakim występował, grał na drugim poziomie rozgrywkowym byłej Jugosławii. Powtarza mi, że w tamtych czasach nie miał takich możliwości jak ja i to stanowi różnicę!
Widzieliśmy, jak czasami leniwie biegasz do przodu. Kto jest najlepszym dryblerem w zespole?
– To zdecydowanie nie ja. Na swojej pozycji nie muszę tego robić. Wskazałbym jednak na naszych napastników – Masona Greenwooda oraz Marcusa Rashforda. Chyba tych dwóch.
Jak wielką radość sprawia ci oglądanie, jak twój syn gra w piłkę? Czy to dobry sposób na relaks?
– Czasami go oglądam. Nie chcę nakładać na niego zbyt dużej presji, ale obserwuję go. Lubię patrzeć, czy cieszy się grą. Jeśli tak, to jestem szczęśliwy. Jeżeli nie będzie sprawiało mu to radości, to zabiorę go na inny sport i będzie mógł robić coś innego.
Czy w Wielkiej Brytanii jest dużo Serbów?
– Mam informacje, że w okolicach Londynu jest około 90 tysięcy Serbów. Wydaje mi się, że to duża liczba. Nie ma ich zbyt wielu w Manchesterze, ale wielu Serbów mieszka też w okolicach Leicester. Mamy tutaj też swój kościół. Posiadam wielu serbskich przyjaciół. Cieszę się, że mogę często się z nimi widywać.
Jak udaje ci się zachować taki spokój oraz zimną krew, gdy znajdujesz się pod presją, mając piłkę przy nodze?
– Taki jest mój sposób gry. Myślę, że to jedna z moich największych zdolności. Potrafię pozostać spokojny, dzięki czemu czasami pomagam drużynie, kiedy widzę odrobinę paniki lub dostrzegam, że zespół potrzebuje stabilności. To część mojego stylu gry.
Jak wygląda twoja rutyna przed meczem?
– Mówiąc szczerze, nie mam czegoś takiego. Po prostu wchodzę do szatni. Nie robię nic nadzwyczajnego i wychodzę na rozgrzewkę. Widzę, że niektórzy piłkarze mają różne przyzwyczajenia oraz przesądy. Ja po prostu siadam i czekam w szatni.
Jakiego celebrytę chciałbyś spotkać i dlaczego?
– Nie myślałem o tym, więc nie wiem. Może Jackiego Chana! Lubię oglądać jego filmy.
Kto jest najlepiej ubranym zawodnikiem w drużynie i jaka jest twoja opinia na temat stylu Paula Pogby po tym wszystkim, co się o nim mówi?
– Ja jestem najlepiej ubranym zawodnikiem. Zdecydowanie. Paul czasami pokazuje swój styl w mediach społecznościowych i wydaje mi się, że ludzie wiedzą, dlaczego mi się nie podoba. Nie chcę się w to ponownie angażować. Jeśli chce, niech tak robi, ale nie podoba mi się jego styl!
Kto ma najzabawniejszy charakter w szatni?
– Paul Pogba. Zawsze się złości, co jest zabawne. Czy ktoś inny? Nie, najzabawniejszy charakter ma zdecydowanie Paul.
Lubisz go wkurzać, prawda?
– Tak.
Gdy za każdym razem wchodzisz na boisko, co lub kto stanowi dla ciebie największą inspirację?
– Kiedy wychodzę na boisku, zawsze pamiętam o miejscu, w którym zacząłem. Kiedy patrzę na Old Trafford, to otrzymuję zastrzyk motywacji, ponieważ ludzie, którzy tak jak ja pochodzą z małych wiosek, mają dzięki temu większą moc, aby pokazać się z najlepszej strony. Pamiętam zatem o mojej wiosce.
Słyszałem, że w przyszłości chcesz być trenerem. Czy wyobrażasz sobie, jakim będziesz menedżerem?
– Taki mam plan. Rozpocząłem robienie licencji, ale jeszcze o tym nie myślę. Koncentruję się na futbolu. Myślę, że przede mną jeszcze cztery lub pięć sezonów gry. Potem zobaczymy, ale w tym momencie skupiam się na grze.
Dyskusja