Lato bez sagi transferowej z udziałem Paula Pogby oraz Mino Raioli nie istnieje. Po tym, jak Pogba wszedł w ostatni rok obowiązywania kontraktu na Old Trafford, znowu rozgorzały plotki na temat jego odejścia. Najczęściej dyskutuje się o przenosinach do Paris Saint-Germain, ale jak się okazuje, nie wszyscy kibice paryżan chcieliby takiego transferu. Dlaczego? A no dlatego, że Francuza postrzega się z dwóch różnych perspektyw. Jedni uważają go za “naturalnego lidera”, inni za “Marsjanina”. W reprezentacji Francji błyszczy, a w Manchesterze United częściej gaśnie. O tym, jak to jest z ocenianiem francuskiego pomocnika, rozpisało się niezawodne The Athletic.
TREŚĆ ARTYKUŁU ORYGINALNA:
Jeżeli widzieliście banery wywieszone przed Parc des Princes kilka tygodni temu, to mogliście pomyśleć, że kibice Paris Saint-Germain nie są zbyt zachwyceni pomysłem, że ich klub próbuje zakontraktować pomocnika Manchesteru United.
Przesłanie było mimo wszystko wyraźne. “Pogba, powinieneś posłuchać swojej matki” – czytamy na dwóch transparentach, czerwonymi literami na białym tle. “Ona cię tu nie chce i my też nie.”
? Banners against the arrival of Paul Pogba at PSG, in front of Parc des Princes and Camp des Loges ? #mufc #mujournal
[@RMCsport] pic.twitter.com/JHjZaXN9QD
— United Journal (@theutdjournal) July 24, 2021
Nie wiadomo, kto poświęcił czas na zaprojektowanie tych banerów, a następnie zawieszenie ich na jednej ze ścian stadionu w środku nocy, ale ktokolwiek był za to odpowiedzialny, najwyraźniej zadał sobie trochę trudu. Inny transparent z takim samym napisem można było znaleźć również przy Camp des Loges, tuż obok ośrodka treningowego PSG.
Kilka lat temu w wywiadzie dla francuskiej telewizji Paul Pogba przyznał, że nie ma wielkich ambicji, aby grać dla PSG, ponieważ wychowali go rodzice, którzy kibicowali Olympique Marsylia.
Nie jest to zbyt prowokacyjny komentarz, ale dla niektórych widocznie graniczy to ze zdradą, biorąc pod uwagę, że wychował się na obrzeżach Paryża. W dzisiejszym świecie, przy potędze internetu, zdjęcia banerów, które nie sprzyjają Pogbie, bardzo szybko się rozprzestrzeniły. Sprawa trafiła na pierwsze strony gazet na całym świecie i przypuszczalnie taki właśnie był zamiar.
To wszystko nie jest jednak tak jednoznaczne. Warto zauważyć, że Collectif Ultras Paris, czyli ultrasi PSG, szybko dali do zrozumienia, że transparenty nie są ich dziełem i nie popierają ich przesłania.
A więc skoro ta wiadomość brzmi “Nie chcemy cię”, to kim dokładnie są “my”?
Nawet pobieżne przejrzenie kanałów społecznościowych Paula Pogby pozwoli znaleźć niezliczone komentarze, godzina po godzinie, dzień po dniu, od kibiców PSG, którzy piszą do niego, jak bardzo chcą, aby opuścił United i dołączył do ich klubu. Zainteresowanie PSG jest prawdziwe. Jak to często bywa z Pogbą, sprawa jest jednak skomplikowana. Zawsze ma się wrażenie, tak jak w Anglii, że ludzie tak naprawdę go nie znają. W każdym razie nie z właściwiej strony. Jeden z francuskich krytyków uważa go za “Marsjanina”.
Dwa dni po porażce Manchesteru United w Lidze Europy Pogba wrócił do Roissy-en-Brie, na wschodnich przedmieściach Paryża, aby nakręcić wydarzenie zaaranżowane przez jego sponsorów.
To stara posiadłość Pogby poza granicami miasta. To właśnie tam dorastał, jako dzieciak z la banlieue, i to tam ukształtowały się jego pierwsze wspomnienia związane z futbolem pod wpływem wydarzeń z 12 lipca 1998 roku.
Kiedy Francja po raz pierwszy zdobyła mistrzostwo świata, Pogba miał pięć lat. Liczył wtedy gole Zinedine’a Zidane’a, skandując “jeden, dwa, trzy do zera!”, zanim wraz z rodziną opuścił swój wieżowiec i wyszedł na ulice, śpiewając, tańcząc, a nawet wspinając się na samochody.
Teraz, prawie ćwierć wieku później, był filmowany przez ekipę kamerą i dronem unoszącym się w powietrzu, gdy prezentował różne ruchy taneczne i pozy, aby otworzyć z pomocą filmowców z Adidasa, “Pog-Pitch” [swoje własne boisko – wyj. red.].
Skatepark został zamknięty na czas zdjęć. Postawiono ogrodzenia, aby nikt nie zaglądał do środka, a nastolatkowie, którzy zazwyczaj kręcili się w pobliżu, zostali poproszeni o wyjście o 14:00 i odczekanie minimum trzech godzin, zanim spróbują wejść z powrotem.
Pogba przyjechał w kawalkadzie czarnych minivanów z przyciemnianymi szybami. Burmistrz, Francois Bouchart, to jedna z niewielu osób, które go powitały. Pogbie towarzyszyła jego matka, Yeo Moriba, a także Mathias, jeden z jego dwóch braci. Na ścianach widniały napisy “Playground of possibilities” i nieuchronnie, mieszanka ciekawości i plotek przyciągnęły tłumy. Czy naprawdę w jednym z tych samochodów znajdował się Paul Pogba? Czy zamierza zrobić daba? Będzie się tu kręcił?
Jeden z facetów zaglądających przez szczeliny w płocie wyjaśnił, że jest byłym sąsiadem Pogby w Residence la Renardiere i pamięta “jego starego, szarego Nissana z tamtych czasów”. Wydarzenie to miało być tak tajne, jak to tylko możliwe, włącznie z umowami o poufności dla odpowiednich osób. Gdy filmowanie dobiegło końca, kawalkada samochodów ruszyła z powrotem, prawie po prezydencku.
– Pogba jest bardzo popularną postacią we Francji, zwłaszcza wśród młodego pokolenia, które uwielbia jego styl i buńczuczność – mówi Matt Spiro, mieszkający w Paryżu autor “Sacre Bleu”, popularnej książki opisującej ewolucję reprezentacji Francji.
– Jest wzorem do naśladowania dla młodych ludzi i podobnie jak Karim Benzema, jest szczególnie lubiany na rozległych przedmieściach wielu miast, gdzie piłka nożna to sposób na życie, a duża część mieszkańców ma imigranckie pochodzenie. Sukces Pogby to wielki powód do dumy. Ale jego popularność jest ogólnokrajowa.
Jak mogłoby być inaczej?
Gdy Michael Platini prowadził Francję do mistrzostwa europy w 1984 roku, miał 29 lat. W trakcie turnieju zdobył dwa hattricki. Zidane pomagał Francji zdobywać mistrzostwo świata w 1998 roku jako 26-latek. Pogba był młodszy od ich obu, kiedy trzy lata temu w Moskwie podnosił mistrzostwo świata.
– Mogę powiedzieć, że kiedy się go pozna, to widać, iż jest kimś bardzo emocjonalnym, kimś, kto potrzebuje być kochanym, aby czuć pewność siebie i trzymać się blisko kolegów z zespołu oraz sztabu. Gdy znajduje się na zgrupowaniu reprezentacji Francji, spędza czas wśród przyjaciół, jest w bańce uczuć i to właśnie czyni go bardzo silnym.
Guy Stephan, asystent selekcjonera Francuzów, podkreśla to samo: – Paul jest przede wszystkim osobą emocjonalną, która potrzebuje miłości.
To ciekawe spostrzeżenie w czasach, gdy zwolennicy United mogliby się zastanawiać, dlaczego obecnie 28-letni Pogba gra z większą dystynkcją dla reprezentacji Francji niż w barwach własnego klubu.
Nie jest to też nic szczególnie zaskakującego: w tym tygodniu mijają dwa lata, odkąd “L’Equipe” opublikowało komiks, w którym Old Trafford przedstawiono jako więzienie, a Paul Pogba walił w drzwi swojej celi, z dymkiem mówiącym: “J’trouve pas la cle”. W tłumaczeniu: “Nie mogę znaleźć klucza”.
Ale czy Old Trafford, z menedżerem, który pragnie być blisko swoich piłkarzy i wpaja im ducha wspólnoty, nie jest kolejną “bańką uczuć”?
Albo, mówiąc inaczej, dlaczego tak trudno było Ole Gunnarowi Solskjaerowi nakłonić Pogbę do gry dla United w taki sam sposób, w jaki robi to dla Didiera Deschampsa i reprezentacji Francji?
– Francuska publiczność ogląda Pogbę przeważnie wtedy, gdy gra dla reprezentacji. Widzą zawodnika z autorytetem, charyzmą, umiejętnościami i pewnością siebie. Kiedy więc nie znajduje się w składzie Manchesteru United lub gdy jest krytykowany za słabą grę, panuje powszechne przekonanie, że to United stanowią problem, nie Pogba – mówi Spiro.
– Deschamps wydobywa z Pogby to, co najlepsze. Massimiliano Allegriemu w Juventusie również się to udało. Solskjaer nie jest darzony takim samym szacunkiem jak tamci menedżerowie, więc założenie wygląda tak, że nie udaje mu się wydobyć z Pogby maksimum umiejętności.
W reprezentacyjnej karierze Paula Pogby, trwającej już osiem lat, zdarzały się momenty, w których trudno mu było zadowolić wszystkich. Nie zawsze był najwyżej ocenianą gwiazdą w “L’Equipe” i nawet ci, którzy lubią go wychwalać, nie są skłonni określać go mianem legendy na miarę Platiniego czy Zidane’a.
Kiedy Francja grała z Ekwadorem na Mistrzostwach Świata w 2014 roku w Brazylii, pierwsze doświadczenie Pogby związane z grą na Maracanie w Rio de Janeiro nie było szczęśliwe.
– Paul zrobił Pogbę. Zaprezentował przebłysk swojego talentu, ale też przesadził z grą do tego stopnia, że w drugiej połowie stworzył Ekwadorowi okazję do zdobycia bramki – wspomina Luca Caioli w biografii poświęconej Francuzowi.
Spotkanie zakończyło się wynikiem 0:0, a Jean-Michel Larque, były reprezentant Francji, nie hamował się w roli eksperta telewizyjnego.
– Czuję, że postawa Pogby wygląda tak, jakby myślał, że jest tak samo dobry jak bardziej doświadczeni zawodnicy. Zmartwieniem Pogby powinno być w tej chwili utrzymanie miejsca w składzie. Nie zachowuje się tak, jak powinien zawodnik w jego wieku wobec starszych.
Pogba, dezorientujący jak zawsze, zakończył tamten mundial jako pierwszy Francuz od czasów Manuela Amoroso w 1982 roku, który został wybrany najlepszym młodym piłkarzem turnieju. Cztery lata później to właśnie Pogba wygłosił inspirującą mowę motywacyjną na stadionie Łużniki w Moskwie, zanim piłkarze Deschampsa wyszli na mecz z Chorwacją w finale.
Wygrali 4:2, a tuż przed upływem godziny gry, Pogba pognał do przodu, aby zdobyć trzeciego gola. Deszcz lał się strumieniami. Podczas wręczenia trofeum ochroniarz trzymał parasol nad prezydentem Rosji, Władimirem Putinem. Confetti było złote. Tak samo trofeum, które Pogba przytulił do piersi. Cytując “L’Equipe” po triumfie w 1998 roku: “Trójkolorowy orgazm!”
Pomimo to przesadą byłoby twierdzić, że Pogba jest wolny od sceptycyzmu we Francji, który towarzyszy mu w Anglii. The Athletic porozmawiało z kilkoma osobami wewnątrz francuskiego środowiska piłkarskiego, które zastanawiają się, czy sprowadzenie Paula Pogby nie oznaczałoby dla PSG więcej z perspektywy marketingowej niż pomogłoby drużynie Mauricio Pochettino sięgnąć po Ligę Mistrzów. Zamieszany jest w to Mino Raiola, którego wyprzedza własna sława. PSG obawia się, że mogą zostać wykorzystani przez Raiolę do wynegocjowania większego kontraktu w Manchesterze United.
Większość ludzi, zastanawiając się nad występami Paula Pogby na EURO 2020, przyznałaby, że w większości przypadków był on najbardziej efektywnym graczem Francuzów.
Jednak w jednym z artykułów na wpływowej stronie Sofoot, w okresie poprzedzającym turniej, padło pytanie: “Dlaczego istnieje takie założenie, że Pogba po prostu wraca do reprezentacji Francji, mając na uwadze kilka ostatnich miesięcy jego sezonu w United?” Werdykt, zaskakująco drażliwy, był taki, że Pogba “zawsze mógł polegać, a nawet chować się za N’Golo Kante”.
Pogba nigdy nie grał w Ligue 1 i może warto o tym pamiętać, skoro częścią problemu, wracając do wcześniejszego punktu, jest to, że we Francji jest mnóstwo osób, które wciąż nie czują, że dobrze go znają. Pogba opuścił młodzieżową drużynę Le Havre, by w wieku 16 lat przenieść się do Manchesteru United. Teraz żyje w bańce supergwiazdy, co może sprawić, że czuje się nietykalny.
Nie ma też wątpliwości, że wiele osób we Francji jest wciąż, delikatnie mówiąc, zmartwionych z powodu odpadnięcia reprezentacji z EURO 2020 i historii, które pojawiły się później na temat podziału szatni i polityki.
Po tym, jak Francja pokonała Niemcy w pierwszym meczu grupowym, Pogba został okrzyknięty w “L’Equipe” jako “le footballeur total”. Był to kolejny zestaw superlatyw po ostatnim meczu sparingowym przeciwko Bułgarii, gdy opisywano go jako “potężnego”, “olśniewającego” i “po prostu zachwycającego”.
Cztery dni później Francuzi zremisowali z Węgrami 1:1 i oceny nie okazały się już tak przychylne. “Gdzie podział się bohater z Monachium?”- zapytała ta sama gazeta. “Proste podania, niechlujna kontrola, znaczące straty (20 niecelnych podań). Pomocnik, zdezorientowany technicznie, nie wniósł do gry żadnego tempa.” Ocena – trzy na dziesięć.
Ponownie Pogba wrzucił najwyższy bieg w ostatnim meczu grupowym z Portugalią. “L’Equipe” nazwało go “Tomem Bradym reprezentacji Francji – rozgrywającym, który zagrywa precyzyjne podania z głębi pola”. W sumie było ich 104. W innym raporcie określono go “mózgiem, oczami, sercem, nogami, iskrą, beczką prochu, wszystkim na raz francuskiej drużyny”.
Już same podania Pogby predestynowały go do nagrody dla piłkarza turnieju. Jego strzały również nie wyglądały źle, sądząc po pięknym golu w meczu ze Szwajcarią, która odesłała Francję do domu. Kontrola piłki Pogby przywodziła na myśl sir Aleksa Fergusona i jego opis gry oraz zdolności Juana Sebastiana Verona, dzięki którym czułeś się “wniebowzięty”.
Francja została jednak wyeliminowana przez Szwajcarów po konkursie rzutów karnych, a dochodzenie francuskich mediów sięgało dalej niż jednego spektakularnego gola i portfolio eleganckich podań. Nie umknęło uwadze, że Pogba stracił piłkę, pozwalając Szwajcarii na zdobycie wyrównującego gola w ostatniej minucie. Kiedy Francja poważnie cierpiała w pierwszej połowie, brak wpływu Pogby był zdumiewający.
– Ludzie nazywają go liderem, ale on nie jest prawdziwym liderem. Jest liderem tylko wtedy, kiedy wszystko układa się po ich myśli. Widzimy to każdego tygodnia w Manchesterze United. Gdy idzie źle, nie jest on piłkarzem, który poderwie swoich kolegów do walki. Gra świetnie, gdy wszystko funkcjonuje dobrze – mówi jeden z czołowych francuskich komentatorów.
– Jest liderem, który właściwie podąża za resztą chłopaków. Ma charyzmę oraz posłuch w szatni. Gdy wszystko wygląda cudownie, on też gra cudownie. On myśli, że jest liderem, jest absolutnie o tym przekonany. Ale kiedy drużynie się nie wiedzie, Pogba również odstaje. Znika. Widzieliśmy to przeciwko Szwajcarii. W głównej mierze przez niego Francuzi przegrali to spotkanie.
Kwestionowanie jego przywództwa jest szczególnie intrygujące, ponieważ pojawia się w momencie, gdy PSG zdaje się dostrzegać brak odwagi oraz ambicji w zespole. Właśnie po to zakontraktowano Sergio Ramosa z Realu Madryt. Do Paryża trafili także golkiper reprezentacji Włoch, Gianluigi Donnarumma z AC Milanu oraz Georginio Wijnaldum z Liverpoolu. Na Parc des Princes występuje wyraźny zamiar sprowadzenia silnych charakterów.
Ale czy słuszne jest stwierdzenie, że Pogba powinien być opisywany w innym kontekście, skoro w składzie reprezentacji Francji gra tak wiele osób, które mówią, że się na nim wzorują?
Stephan jest przekonany, że Pogba “nigdy nie będzie lepszy niż na ważnym turnieju” i że to właśnie w Rosji “ukazał się jako lider – choć wcześniej taki nie był, a gra dla kraju od 2013 roku”.
Raphael Varane, który długo rozmawiał z Pogbą przed przejściem do United w zeszłym tygodniu, mówił o jego “sile charakteru, determinacji i umiejętności przekazania tego całej grupie… Ludzie go słuchają i szanują.”
W sieci wciąż można znaleźć nagranie z przemówienia Pogby przed finałem Mistrzostw Świata i nawet teraz trudno jest nie słuchać jego motywacyjnej przemowy bez myśli, że niektórzy z jego krytyków powinni czasem bardziej się postarać, by dostrzec w nim to, co najlepsze.
Pogba często był obsadzany w roli indywidualisty, twórcy niepotrzebnego rozproszenia uwagi, z priorytetami tak rzekomo pomieszanymi, że nigdy nie zrozumie, iż istnieje wielka różnica pomiędzy byciem wielkim piłkarzem a wielkim futbolem.
– Cała reprezentacja Francji otrzymała pozytywny wynik badań na bycie dupkami – powiedział Lance Armstrong, były zwycięzca Tour de France, po tym jak Francja przegrała z Włochami w finale Mistrzostw Świata w 2006 roku. Być może zarówno we Francji, jak i Anglii, niektórzy tak myśleli o Pogbie. W Moskwie jednak tworzył coś pięknego i nieśmiertelnego, wskazując palcem dla dodatkowego efektu, gdy jego koledzy z drużyny wsłuchiwali się w każde jego słowo.
– On działa w zupełnie naturalny sposób. Nie ustanawia praw, nie rządzi żelazną ręką, ale kiedy mówi i lideruje, słuchamy – mówi Presnel Kimpembe, obrońca reprezentacji Francji.
Nie chcę psuć efektu, ale nie wszystkie długie, beznamiętne przemówienia Pogby są tak skuteczne. – Najlepsze fragmenty jego przemówień widzieliśmy podczas Mistrzostw Świata. Niektóre z jego innych mów nie były tak inspirujące. Jedna z historii głosi, że Hugo Lloris musiał mu przerwać, każąc przestać mówić, ponieważ to, co przekazywał, było tak niedorzeczne. Czasem są to po prostu bzdury – mówi jeden z bliskich obserwatorów francuskiego obozu.
Obejrzyjcie jednak wideo, na którym Pogba sprawuje sądy przed meczem Francji z Argentyną na mundialu, a wtedy łatwiej wam będzie zrozumieć, dlaczego Lloris, jako kapitan i inni starsi gracze cieszą się, że mogą pozwolić mu dojść do głosu.
– Chcemy dziś widzieć na murawie wojowników. Nie chcę wracać do domu, nie zamierzam dzisiaj wracać do domu. Zostajemy w hotelu i znowu zjemy ten pieprzony smażony makaron. Tej nocy chcę imprezować. Chcę, aby wszyscy umierali na boisku. Mężczyźni i wojownicy, mistrzowie. Dzisiaj zabijemy tych Argentyńczyków. Messi czy nie, walczymy o każdą piłkę. Jesteśmy tu po to, aby wygrać pieprzone Mistrzostwa Świata.
Kiedy Pogba znajduje się w tej strefie, można odnieść wrażenie, że Jose Mourinho pozbawił go kiedyś na Old Trafford funkcji wice-kapitana z powodu postrzeganych przez niego wpadek za kulisami. Czy facet wygłaszający mowę motywacyjną to ten sam zawodnik, który doprowadzał Graeme’a Sounessa, swojego największego prześladowcę w angielskiej telewizji, do samozapłonu? Albo to ten sam facet, który zawsze wie, jak wkurzyć Roya Keane’a?
– Lider posiada pewną mądrość. Łączy ludzi. Paul to ma. To naturalny lider pod tym względem. Lider potrafi wyczuć pewne słabości. Kiedy mówi, że ma gdzieś Messiego, to tak jest, a piłkarze muszą to usłyszeć. Gdy wybrzmiewają takie słowa, wszyscy myślą, że ma rację, Messi czy nie, jesteśmy po prostu reprezentacją Francji.
A Deschamps?
Tuż przed EURO 2020, selekcjoner reprezentacji Francji w rozmowie z The Athletic wspomniał o “naturalnych zdolnościach przywódczych” gracza Manchesteru United. Deschamps mówił o nim z takim ciepłem, jakie można było dostrzec w chwilach przed rzutami karnymi ze Szwajcarią, kiedy stali razem, a ręka Pogby oplatała ramię szkoleniowca. Nie było łatwo próbować przypomnieć sobie analogiczną scenę z Ole Gunnarem Solskjaerem.
Kilka tygodni wcześniej sezon Paula Pogby w Manchesterze United dobiegł końca po tym, jak poprosił o zmianę na cztery minuty przed końcem dogrywki w finale Ligi Europy, ponieważ dokuczały mu skurcze.
Zejście Pogby sprawiło, iż był on nieobecny w konkursie rzutów karnych, który zakończył się triumfem Villarrealu. W kuluarach można było usłyszeć pomruki czy Pogba, który byłby jednym z wykonawców jedenastek, mógł bardziej postarać się o pozostanie na boisku.
– Nie wiem, o czym mówi się w Anglii każdego dnia lub każdego tygodnia. Zawodnicy w swoich klubach mogą zmagać się z innymi sytuacjami niż w reprezentacji.
– Być może miał nieco trudniejszy sezon w United, ponieważ zmagał się z kilkoma kontuzjami i dopadł go COVID-19. Powrót zajął trochę czasu. Jedyne, co mogę podkreślić, to rolę jaką odgrywa we francuskiej reprezentacji oraz ogromne znaczenie, jakie ma dla zespołu. On wie, że na niego liczę. Ufam mu – powiedział Deschamps.
Dyskusja